در زبان C، متغیرها (variables) و ثابتها (constants) پایهایترین دادههایی هستن که برنامه با اونها کار میکنه.
در واقع، برنامهنویسی یعنی همین: تعریف دادهها و انجام عملیات روی اونها.
بیایید از پایه شروع کنیم
مقدمه
وقتی میخوایم یه برنامه بنویسیم، باید بدونیم:
-
چه متغیرهایی نیاز داریم (مثل عدد، حرف، یا رشته)
-
نوع (type) هر متغیر چیه (مثلاً int, float, char)
-
چه عملگرهایی (operators) میخوایم استفاده کنیم (مثل +, -, *, /)
-
و در نهایت، با عبارتها (expressions) مقادیر جدید بسازیم
نوع دادهی هر متغیر تعیین میکنه:
-
چه مقادیری میتونه بگیره
-
و چه عملیاتهایی روش قابل انجامه
در واقع، انواع داده و عملگرها، بلوکهای سازندهی تمام برنامههای C هستن.
تغییرات جدید در استاندارد ANSI C
در نسخهی جدید زبان C (یعنی ANSI C)، تغییرات و ویژگیهای جدیدی به انواع داده و عبارتها اضافه شده.
مهمترینهاش رو مرور کنیم:
-
همهی انواع عدد صحیح (int, short, long) حالا میتونن signed یا unsigned باشن.
-
ثابتهای عددی (constants) میتونن بهصورت unsigned یا hexadecimal (شانزدهشانزدهی) تعریف بشن.
-
عملیات روی اعداد اعشاری (floating-point) میتونه در دقتهای مختلف انجام بشه:
-
-
float برای دقت معمولی
-
double برای دقت بالاتر
-
و long double برای دقت خیلی زیاد
-
-
-
رشتههای متنی (string constants) حالا میتونن در مرحلهی کامپایل با هم ادغام (concatenate) بشن.
-
نوع جدیدی به اسم enumeration (enum) اضافه شده که برای تعریف مجموعهای از مقادیر نامدار استفاده میشه.
-
میتونیم متغیری رو const تعریف کنیم تا مقدارش بعد از مقداردهی غیرقابلتغییر باشه.
-
و در نهایت، قوانین تبدیل خودکار بین انواع عددی (type coercion) کاملتر شده تا انواع جدید رو هم پشتیبانی کنه.