توی فصل قبل دربارهی نام متغیرها حرفی نزدیم، ولی حالا وقتشه بهش بپردازیم چون یه سری قانون داره که باید بدونیم
نام متغیرها و ثابتهای نمادین (symbolic constants) از حروف و اعداد تشکیل میشن، فقط یه نکتهی مهم داره:
اولین کاراکتر باید یه حرف باشه.
کاراکتر زیرخط (_) هم بهعنوان حرف حساب میشه و گاهی برای خواناتر کردن اسمهای بلند خیلی به کار میاد.
مثلاً total_sum از totalsum خواناتر و مرتبتره
اما یه هشدار کوچیک: هیچوقت اسم متغیر رو با زیرخط شروع نکن! چون خیلی از توابع داخلی و کتابخونههای C از این نوع اسمها استفاده میکنن و ممکنه برنامهت به مشکل بخوره.
یه نکتهی دیگه هم اینه که حروف بزرگ و کوچک با هم فرق دارن، یعنی x و X دو تا متغیر متفاوتن.
توی سنت C معمولاً از حروف کوچک برای متغیرها و از حروف بزرگ برای ثابتها (constants) استفاده میکنیم.
حالا دربارهی طول اسمها:
حداقل ۳۱ کاراکتر اول هر اسم داخلی (مثلاً متغیرهای داخل تابع) مهمه و بقیهش نادیده گرفته میشه.
اما برای اسمهای خارجی (مثل متغیرهایی که خارج از تابع تعریف شدن یا اسم توابع)، این عدد ممکنه کمتر از ۳۱ باشه، چون اسمبلرها و بارگذارها (loaderها) همیشه اونقدرا دقیق نیستن
در واقع، استاندارد C فقط تضمین میکنه که ۶ کاراکتر اول اسمهای خارجی منحصربهفرد باشن — اونم بدون توجه به کوچیکی یا بزرگی حروف.
یه نکتهی خیلی مهم:
کلمات کلیدی مثل if, else, int, float و ... رزرو شدن و نمیتونی ازشون به عنوان اسم متغیر استفاده کنی.
این کلمات همیشه باید با حروف کوچک نوشته بشن.
در نهایت، همیشه سعی کن اسم متغیرها معنیدار باشه و تا جای ممکن اشتباه تایپی نخوره.
ما معمولاً برای متغیرهای محلی (بهخصوص شاخصهای حلقه مثل i, j, k) از اسمهای کوتاه استفاده میکنیم،
ولی برای متغیرهای سراسری (global) بهتره اسمهای بلندتر و واضحتر انتخاب کنیم تا کد خواناتر بشه.